We zitten hier nu al een paar dagen en genieten nog steeds van de warme, gezellige, huiselijke sfeer die hier hangt. De van kop tot teen getatoeeerde eigenaars zijn heerlijke, immer opgewekte kerels. Na een tijdje als gids te hebben gewerkt hebben ze een aantal maanden geleden dit hostelletje opgestart. Vanaf het eerste moment voelden we ons hier helemaal thuis. De thee en het fruit staan steeds voor iedereen klaar, net zoals twee gitaren, een aantal laptops met internetverbinding en voor de liefhebbers zelfs een hele dvd-collectie. Iedereen zit hier 's avonds bijeen in de living met een rijstwijntje, pintje of thee en vertelt, schrijft, luistert, kijkt. Heerlijk warm.
Kuching zelf ligt aan de monding van een grote rivier in de zee. Een gezellig stadje met een kleine stadskern met de typische marktjes en winkeltjes. Vanuit Kuching kunnen we uitstapjes maken naar bezienswaardigheden in de buurt.
Het uitstapje naar het Urang Utang-reservaat was echt de moeite. In dit reservaat worden vooral baby-Urang Utangs opgevangen die door de douane zijn onderschept van smokkelaars. Hier wordt de dieren geleerd hoe ze geleidelijk aan voor zichzelf kunnen zorgen. De Urang Utangs zitten niet in kooien. Elke dag wordt twee keer eten klaar gelegd en de apen die een hongerke hebben, kunnen hiervan komen smullen. Als ze al voldoende voedsel in het woud hebben gevonden, komen ze dus niet opdagen. Wij hadden geluk dat er toch vijf loebassen op het appel verschenen. Zalig om te zien hoe zo'n semi-wilde Urang Utang op enkele meters afstand rustig een ananas zit op te peuzelen.
Een andere driedaagse uitstap was naar een longhouse bij de Iban-mensen. Na bijna acht uur reizen per auto en boot kwamen we aan in het longhouse. Je kan dit vergelijken met een houten schuur van 200 meter lang die op palen staat. De ene helft van de schuur is gemeenschappelijke ruimte. De andere helft van de schuur is onderverdeeld in compartimentjes. In elk van die compartimenten woont een gezinnetje.
De verwelkoming was ietwat geforceerd in de zin dat ze telkens hetzelfde nummertje opvoeren als er toeristen op bezoek komen: eerst een speech door de leider, dan rijstwijn drinken, dan rijst'whiskey', dan een dansje (waar we uiteraard aan moesten meedoen) en tot slot werd enkel voor ons een souveniermarktje met een dertigtal standjes opgesteld in het longhouse. Gelukkig verliep het contact heel wat spontaner na dit formele luik. De meeste mensen van de gemeenschap trokken zich terug in hun priveruimte, maar enkele, vooral oudere mensen, kwamen met oprechte interesse bij ons zitten. Er werd nog een flesje zoete rijstwijn boven gehaald en even later nog een flesje zelf gestookte rijstwhiskey.
Van de taal begrepen we uiteraard niet veel. Af en toe legde onze gids wat uit waarover het gesprek ging. Bijvoorbeeld over een grote boom die over de rivier lag. Er werd uitgebreid besproken of ze de boom zouden moeten verwijderen, of dat ze hem nog even zouden laten liggen. Nog later op de avond was het vooral een oud mannetje dat een serenade aan het zingen was voor een vrouwtje. Echt schattig om hem bezig te zien. Af en toe werd er weer wat gebabbeld en dan zong ie weer verder. Na iedere strofe volgde steevast een droge rokers-hoest.
De volgende dag in de buurt van het longhouse gewandeld en 's middags werd op de oevers van de rivier een Iban-picknick bereid. Groenten, rijst en vis werden in een dikke bamboe-buis gestoken en dan op een vuurtje gelegd. Een uurtje laten pruttelen en dan heerlijk smullen maar.
Net toen we weer aankwamen in het longhouse brak een tropische regenbui los. Op dat moment had ook een groepje kinderen alles klaar gelegd om hun dagelijkse spelletje te beginnen spelen. Wij dachten dat de kinderen onmiddellijk zouden gaan schuilen, maar neen hoor. Die deden alsof er helemaal niets aan de hand was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten