Na een busrit van 20 uur aangekomen in Zuid-Laos op Don Khong, een van de zogenaamde 4000 eilanden die in deze regio in de Mekong liggen. Ook dit was weer een oase van rust.
Het hoogtepunt hier was een fietstocht die we over het eilandje maakten. Het binnenland bestond uit kurkdroge rijstvelden. Aan de rand van het eiland werden de akkers kort geleden bevloeid, dus daar was wel veel activiteit op de frisgroene rijstveldjes. Fascinerend om te zien hoe de eindeloze rijstplantjes een voor een met de hand in de onder water staande perceeltjes worden uitgeplant.
Op het heetst van de dag gelukkig een prachtig piepklein strandje ontdekt bij een verborgen tempel. Het was iets te verleidelijk om hier niet even in het water te springen. Het enige gezelschap dat we daar hadden, was de kudde waterbuffels die een twintigtal meter verderop ook de verfrissing van de Mekong opzocht. 
Onderweg van op een afstand een crematieceremonie bijgewoond. Een aantal monniken (in het oranje) en zusters (in het wit) hielden een lang wit koord vast en wandelden, gevolgd door de familie die de kist droeg, en zowat het hele dorp, tot ver in de rijstvelden. De kist werd opgebaard op een met goudpapier en witte doeken beklede stelling en er werd uitgebreid tijd gemaakt om foto's te maken met de familie en de monniken en zusters. Vervolgens werden takken en boomstammen rond de stelling geplaatst en daarna kon iedereen nog even tot aan de kist komen en er een wierookstokje bij plaatsen. Plots werden tot groot jolijt van de kinderen, maar ook van de andere aanwezigen, honderden snoepjes de lucht in gegooid. Er werd zo lustig gegraaid dat er een stofwolk over de menigte hing. Tot slot werd de houtstapel in brand gestoken en vertrok iedereen weer naar huis. Heel deze ceremonie duurde niet langer dan een half uur. Niemand leek bedrukt of bedroefd. Integendeel. 
De volgende dag een uitstapje gemaakt naar een ander eilandje. Hier een wandeling gemaakt tot aan een plaats waar een tiental watervalletjes, de een al groter dan de andere, samenkomen in een canyon-achtige rivier.
Eigenlijk was vooral het boottochtje heen en terug naar het eilandje de moeite: in-het-water-spelende kindjes zwaaien hun armpjes bijna van hun lijfje naar elk voorbijkomend bootje, tientallen vissers gooien behendig hun netten uit, veerboten uit een ander tijdperk beladen met mensen, brommers en busjes pendelen op en neer over de Mekong.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten