Vermits onze resterende reistijd sterk begon af te nemen hebben we aan Cambodja enkel een blitsbezoek kunnen brengen. Op net een week tijd hebben we de hoofdstad Phnom Phen en de Angkortempels bezocht.
In de hoofdstad bezochten we een van de gevangenissen van de Rode Khmer en nadien een van de vele 'killing fields'. Een harde confrontatie met de gruweldaden waartoe een mens in staat is. Zowel in de gevangenis als op het massagraf was eigenlijk niet veel te zien, maar op beide plaatsen hing een zeer bedrukte sfeer. Het gebouw dat de Rode Khmer gebruikte als gevangenis was voordien een school. Elk klaslokaal werd omgevormd tot folterkamer of werd opgedeeld in minuscule celletjes. Op de borden werden de gedragsregels voor de gevangenen geschreven. Klimrekken werden gebruikt als marteltuigen. Nu is de gevangenis een museum, waar foto's van de slachtoffers worden getoond en verhalen van overlevenden worden beschreven. Met een wrang gevoel liepen we er rond, beseffend dat het gebouw veertig jaar geleden een school was met spelende kinderen, dertig jaar geleden werd het plots een hel waar iedereen met een beetje opleiding werd doodgemarteld omdat ie gevaar betekende voor het regime, en vandaag is het een museum.
In de hoofdstad bezochten we een van de gevangenissen van de Rode Khmer en nadien een van de vele 'killing fields'. Een harde confrontatie met de gruweldaden waartoe een mens in staat is. Zowel in de gevangenis als op het massagraf was eigenlijk niet veel te zien, maar op beide plaatsen hing een zeer bedrukte sfeer. Het gebouw dat de Rode Khmer gebruikte als gevangenis was voordien een school. Elk klaslokaal werd omgevormd tot folterkamer of werd opgedeeld in minuscule celletjes. Op de borden werden de gedragsregels voor de gevangenen geschreven. Klimrekken werden gebruikt als marteltuigen. Nu is de gevangenis een museum, waar foto's van de slachtoffers worden getoond en verhalen van overlevenden worden beschreven. Met een wrang gevoel liepen we er rond, beseffend dat het gebouw veertig jaar geleden een school was met spelende kinderen, dertig jaar geleden werd het plots een hel waar iedereen met een beetje opleiding werd doodgemarteld omdat ie gevaar betekende voor het regime, en vandaag is het een museum.
Nog een meer bedrukte sfeer hing rond de massagraven. Weeral niet zozeer om wat er te zien was, maar eerder om welke gruwelijkheden hier in het verleden plaatsvonden. De zeer korte en rauwe informatieborden spraken voor zich: "dit is de boom waar kinderen tegen werden doodgeslagen" of "dit is de boom waarin luidsprekers werden opgehangen om met luide muziek het geschreeuw van gevangenen die werden doodgeknuppeld te overstemmen".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten